Wie kan zich het níet
herinneren: de zelfgekookte pap die je als kind kreeg voorgeschoteld.
Havermoutpap, griesmeelpap, lammetjespap of rijstepap. Custerdvla of gortepap… Het ene kind maakte je er ontzettend blij mee; het
andere kind gruwde ervan en ging bekant over de nek bij het aanschouwen van dat
bord pap.
De
ene moeder kookte graag, en maakte pannen vol zachte, romige pap. Maar er
waren ook genoeg moeders voor wie koken geen vanzelfsprekendheid was. Bij deze
moeders verschenen er meestal pannen pap met klonters op tafel, ofwel met ‘dodden’
erin. Lustte je sowieso al geen pap, dan was het aanschouwen van een bord pap
met dodden helemaal iets om onpasselijk van te worden!
Het
ergste was dan als je die pap, met of zonder dodden (of met vel, laten we dat
vooral ook niet vergeten!) echt héél vreselijk vies vond, en je net zo lang aan
tafel moest blijven zitten totdat je het opgegeten had.. Wie kan zich dat nu,
anno 2018, nog voorstellen?
Maar…
waaróm hebben we het hier over ‘dodden in de pap’ zul je je afvragen?
Het
volgende doet zich voor. Tijdens het proces van het ontwikkelen van een nieuw
patroon van een origineel gehaakt avonddoekje krijgen we te maken met ‘dodden’, ofwel bobbels in het haakwerk.
In
onze bescheiden collectie brei- en haakwerk uit de Zeeuwse streekdrachten
bevindt zich een mooi, origineel avonddoekje. Zeer fijn gehaakt van dunne,
witte katoen.
Liesanne
van Amstel ontwikkelt voor ons een patroon van dit doekje en haakt bovendien
een schitterende replica van zachte blauwe wol, waardoor er een prachtige
eigentijdse omslagdoek ontstaat. We noemen deze doek ‘Wanne’ en op het Haak en
Brei Festival bij Jeanet in Arnemuiden is deze doek beslist een hit: er is veel
vraag naar het patroon.
Het
is Liesanne al wel opgevallen dat er in de omslagdoek ´bobbels´ zitten. We vermoeden
dat die zullen verdwijnen na het blocken. Dat lijkt in eerste instantie het
geval te zijn.
Maar als we de doek een dag later uitvouwen voor het maken van foto’s, zijn de bobbels
er op wonderbáárlijke wijze weer in terug gekomen. En hoe we ook aaien, kloppen, trekken, duwen, be-pamperen en zéfs vermanend toespreken: de bobbels blijven rustig zitten waar ze zitten!
De
doek gaat naar Ans Baart, onze niet te overtreffen haak- en brei corrector. Zij
puzzelt en 'haakt proef´en telt en piekert. Als we heel goed kijken zien we dat
ook in het originele doekje bescheiden ‘bobbeltjes’ zitten. Maar deze zijn door
de leeftijd van het doekje plus veelvuldig wassen wat weggesleten. en vallen daardoor minder op.
Het
ligt eigenlijk allemaal aan de gebruikte steekjes van het middendeel,
concludeert Ans. Plus daarbij ook nog eens aan de keuze van de gehaakte golfjes en
boogjes ten opzichte van de vorm van de rand. De gekozen haaksteken die de boerin
van het originele doekje haakte, zijn de veroorzakers van het ‘probleem’.
De
vraag rijst nu wat te doen. Het patroon van het originele doekje aanhouden, en
dus een patroon ontwikkelen mét bobbels? Of aanpassingen maken in het patroon, waardoor
er een mooie strakke doek ontstaat, maar die dan geen exácte replica meer is van het origineel? Het ultieme dilemma,
waar iedereen die oud handwerk wil reproduceren, tegenaan loopt…
We
hoeven er gelukkig niet lang over na te denken.
“Geen
dodden in de pap!” spreekt Anja de gevleugelde woorden.
Dus, als jullie je afvragen waar het patroon van de blauwe gehaakte avonddoek
blijft? Er wordt héél hard gewerkt aan het maken van een alternatief patroon.
Een patroon wat het originele doekje zo dicht mogelijk benadert maar.. dan zónder
bobbels!
